به یاد همه مردم ازادی خواه دنیا مخصوصا مردم مظلوم لیبی

دیشب دوباره خواب دیدم:

         "  باغچه نفس می کشید 

                         و خاک هنوز جان داشت   "

من دوباره جوانه خواهم زد

                           سبز خواهم شد

ریشه های من به گستره ی تمام جنگل است

                                  تمام تنم دوباره پر از برگ خواهد

ساقه هایم محکم تر از همیشه

                                   تا خورشید را ه خواهد افتاد

                         .....................

دیگر خواب تبر را نمی بینم

                         من خاطره وحشت تبر را فراموش کرده ام 

من به فردا می اندیشم

 

                   صبح دیگری در راه است.

وبهار آمد باز

  نو بهار آمد باز

  ارمغانش گل یاس

  تحفه اش عطر گل و سنبل و ...

  و یک دنیا راز...

               ***

   نو بهار آمد باز

  همه ی خاطره ی کهنه و فرسوده ی من

   زیر باران

                   جان یافت

  اشکم از دیده فرو ریخت زمین

  دلم ...آرام ...گرفت

       یادم آید آن روز

       اولین روز بهار

  تا ته کوچه ی بن بست سراپا احساس

  وپر از بوته ی یاس

  دست در دست ((علی)) 

  نغمه ها می خواندیم

    اسب چوبی به جلو  می راندیم

 

  خستگی ناپیدا

  شور و احساس همه پا بر جا

می رسیدیم در خانه ی ((بی بی ))

                          به هوای عیدی

  عیدیمان مشتی مغز گردو ... سمنو ... تخم مرغ رنگی

  سیب سرخ و ماهی........

  یاد «بی بی جان »خوش

  سکه می داد به ما

  نفری یک تومان

  به من و لاله و سارا و حمید

  حامد و دارا هم ...

  دختران بالا

  کفش های تازه

  پیرهن های عروسی بر تن

            بر سر چشمه ی آبادیمان

  نقل و آجیل و «پفک» می خوردند

  و من افسوس کنان

  به همان سکه بی بی دل خود خوش کردم

 

                            یاد بی بی جان خوش

                 یاد سر سبز علی هم خوش باد

علی ان سال بهار خون خود را به وطن عیدی داد

                          بی بی هم پیش خداست

                       خانه اش پابرجاست

در همان کوچه احساس ولی

                            یاس هایش تنهاست

                      

                                     ***

  امشب از روی نیاز

   سر سجاده سر سبز نماز

  گل نثارش کردم  ...

 

  نو بهار آمد بهار آمد باز ....

 

((به یاد برادرم  که در بهار ۶۵ خون و جان عزیزش را تقدیم وطن کرد و به شهادت رسید. یاد همه شهدا که این ارامش را به ما دادند گرامی )).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

كوله بارم خالي است

كوله بارم خالي است

                              خالي از هر فكري 

                                                 خالي از هر احساس

به چه مي انديشم ؟

 فكر ماندن ؟  رفتن؟

                        فكر بيهوده شدن ؟        فكر از نيمه ره برگشتن؟

كوله بارم خالي است

        ومن شرمنده

               مانده از هر سفري

اه........ خورشيد كجاست ؟

كو  ؟    كه روشن  كند اين فكر مرا

خانه ام تاريك است

                                       عشق در ان مرده

شمع همسايه مگر خاموش است؟  

   يادم ايد

               كه زماني سخنم از در بود

كيفم از جام بلورين پر بود

                           كوله بارم گل بود

                           ......................

كوله بارم خالي است

                                 و خودم خالي تر

                          مانده ام در اين فكر

              با چه رويي به سفر خواهم  رفت ؟

                         کوله بارم خالی است .

 

  من به یادت ترانه می سازم                                   نغمه ای عاشقانه می سازم

   روز ها در  غم  فراق تو                                         قصه های شبانه می سازم

شعله ای از حریق هجرانت                                     می زنم صد زبانه می سازم

خود ندارم سرا و ماوایی                                          بهر تو اشیانه می سازم

چون به یاد غمت زنم تاری                                      نغمه ای غمگنانه  می سازم

داستان غم وفراق تو را                                          قصه های فسانه می سازم

این شعر را ۱۴ سال پیش سرودم و امروز چون وبلاگ دارم می نویسم و می دانم عیوب ادبی فراوانی دارد

 

عشق.........

   عشق يعني پر شدن خالي شدن                               مثل نقش ساكت قالي شدن 

عشق يعني گم شدن پيدا شدن                                   در كتاب زندگي معنا شدن

عشق يعني ابي دريا شدن                                          عشق يعني وسعت تنها شدن

عشق يعني غصه ي بي انتها                                        عشق يعني طالبي بي ادعا

عشق يعني يك تولد يك حضور                                      عشق يعني پر زدن تا شهر نور

عشق ترسيم بلوغ و پختگي است                                 از جهان پست و دون بر گشتگي است

عشق يعني يك نفس تا شهر مرگ                                عشق يعني زندگي همراه مرگ

عشق يعني................ 

اين شعر را در سال ۷۸ سرودم